Vrijdag 21 maart : ‘s morgens brengt men mij naar het operatiekwartier, eerst vraagt men mijn toestemming voor een femoral block, dat is een procedure waarbij men lokaal de zenuwen via de lies gaat verdoven. Als het lukt, niet evident, heb je minstens 12 u een blokkade van pijn na de operatie. Die pijn kan zeer hevig zijn want aanbrengen van platen en vijzen is een zware ingreep. De block lukt , er zijn ongeveer 5 kijklustigen , de uitvoerder herhaalt dat het zijn eerste keer is enz. Ik kan er mee lachen en zeg dat ze moeten doen alsof ik er niet bij ben. De operatie zelf duurt zo’n dikke 2 uur en later hoor ik van de chirurg die ik pas dan zie, dat ze goed verlopen is . De uren en de nacht na de operatie verlopen goed en de pijn is minimaal dankzij de block en de toegediende extra pijnstilling.
Week end van 22 en 23 maart: een week end in een ziekenhuis is minimale dienstverlening, gelukkig verloopt alles goed.Ondertussen mag ik plots rechter been helemaal niet meer bewegen of plooien en zit ik in een brace.
Maandag 24 maart : ik krijg een grondige bespreking met de supervisor en wat meer duidelijkheid over de toekomst, 6 tot 8 weken niet steunen of plooien van beide benen. De natuur moet haar werk doen, de brokstukken moeten aan elkander groeien. Vroeger stak men de benen in een volledige gips van lies tot teen maar nu kan het met een brace.
Ik leer stilaan dat ik moet leven plat op de rug met een leefwereld die niet verder reikt dan 2 gestrekte armen. Het is wat het is en ik leg er mij bij neer ( sic).
De hospitalisatie kan niet blijven duren dus ik moet weg uit het ziekenhuis. Wat zijn de mogelijkheden?
Naar huis ? Neen dat zien we niet zitten, de last is te zwaar om dragen , een huiskamer is niet geschikt en we voelen er ons niet veilig bij. Naar een revalidatiecentrum ? Neen want niet steunen wil zeggen geen oefentraject mogelijk. Blijft over transfer naar een tijdelijk verblijf in afwachting start revalidatie.